Terugblik op mijn eerste afdeling

Onlangs nam ik, met zelfgebakken brownies, afscheid van de leuke collega’s op mijn eerste afdeling, de afdeling Longziekten. Hier heb ik mijn eerste vijf maanden van de opleiding stage gelopen. In deze tijd heb ik enorm veel geleerd zoals: van het mobiliseren van een patiënt met een heleboel lijnen tot het verzorgen van een thoraxdrain. Ik heb kennis gemaakt met diverse ziektebeelden en ben ik mij echt op mijn plek gaan voelen door de fijne sfeer op 5C. Maar nu is het tijd voor iets nieuws!

Om de zes maanden

Tijdens de duale opleiding tot verpleegkundige wissel je ieder half jaar van afdeling. Eigenlijk kan ik helemaal niet zo goed omgaan met verandering en afscheid nemen, maar wanneer ik de afdeling voor de laatste keer als long-stagiair afloop, verlaat ik de afdeling met een voldaan gevoel.

Tijd voor iets nieuws

Sinds kort werk ik op een nieuwe afdeling: Medische Oncologie. Ik herinner mij nog goed hoe mijn eerste dag verliep. Met lichte zenuwen in mijn lijf loop ik om 7:15 uur de afdeling op, dit verandert denk ik nooit bij een eerste ontmoeting. ‘’Hoi, ik ben Femke, de nieuwe student’’. Verschillende, nieuwe gezichten kijken mijn kant op en verwelkomen mij. Het wordt meteen duidelijk met welke vierdejaars student ik mee ga lopen vandaag en hij neemt me gelukkig meteen mee in de gang van zaken van een vroege dienst op deze afdeling.

Halverwege de ochtend merk ik dat het weer enorm wennen is om een flinke stap terug te doen. Waar ik op de longafdeling al mijn eigen patiënten had en een heleboel van de zorg zelfstandig kon doen, loop ik hier eigenlijk weer volledig mee om te kijken hoe alles werkt op deze andere afdeling.

De harde realiteit 

En dan worden een medestudent en ik geconfronteerd met de hardheid van de oncologie. Een jongen van onze eigen leeftijd loopt met een man die zijn vader kan zijn de afdeling op. En waar eigenlijk als eerste door ons hoofd schiet dat de jongen vast als begeleiding mee is gekomen met de wat oudere man, horen wij hem zeggen: ‘’Hoi, ik ben hier voor het eerst’’. Hier schrikken wij beiden van. Dit is de realiteit van kanker. Het is pech, onrecht en het blijft toch ergens onwerkelijk dat het ook zoveel jonge mensen treft.

Emoties onder controle houden

Aangezien de tranen al in mijn ogen kunnen schieten bij het kijken naar Suzanne Schulting die als eerste over de finish gaat of bij een geboorte in het programma ‘Bevallen met Bobbi’ wordt het bewaken van mijn emoties de grootste uitdaging op deze nieuwe afdeling. En toch is intensief contact maken met deze bijzondere patiëntengroep waar ik het meeste naar uitkijk om te doen de komende maanden. Hierbij ga ik ontdekken waar de balans ligt tussen mijn betrokkenheid en het behouden van een professionele afstand. En hopelijk voel ik mij aan het einde van deze stage dan weer net zo op mijn plek als dat ik deed op de vorige.

Wil je net als Femke verpleegkundige worden?