Het is zaterdagavond. Terwijl op de achtergrond mijn favoriete serie aanstaat en ik net wil beginnen met koken gaat mijn telefoon af. Voor de tweede avond op rij is er een spoedoproep van mijn collega’s met een duidelijke boodschap: “Wie kan er nu komen helpen?” Ik schrik op. Eigenlijk begint mijn dienst pas op 23.00 en hoor ik te genieten van een vrije avond, maar ik weet ook dat ik niet rustig op de bank kan zitten terwijl ze op mijn afdeling onderbemand staan. Dus pak ik mijn spullen, neem wat te eten mee en rij direct naar het ziekenhuis.

Geen tijd te verliezen

Als ik een half uur later het ziekenhuis binnenloop, krijg ik een telefonische overdracht van een van mijn collega’s. Er is geen tijd te verliezen, zij is net de ambulance ingestapt om een zieke pasgeborene op te halen in een perifeer ziekenhuis. Daarnaast verwachten we ook nog een andere spoedopname. Maar onze afdeling ligt op dit moment helemaal vol. Na wat telefoontjes kunnen twee van onze patiënten, die geen intensive care zorg meer nodig hebben, gelukkig op een andere afdeling binnen het Emma kinderziekenhuis terecht. Op deze manier hebben we toch ruimte kunnen creëren voor de nieuwe opnames. Nog voordat mijn nachtdienst officieel is begonnen breng ik beiden patiënten naar hun nieuwe afdeling en zorg ik dat de twee vrijgekomen kamers gereed zijn. Laat de opnames maar komen, we zijn er klaar voor!

Heen en weer

De uren vliegen voorbij. De patiënt die eind van de avond bij ons is binnengekomen, lijkt gelukkig iets op te knappen. Er is een verdenking op een infectie, na de nodige onderzoeken zijn we gestart met antibiotica. Rust is vooral wat hij nu nodig heeft. Samen met een collega verzorg ik hem en leg hem op zijn buik. Hij kan de komende uren hopelijk slapen en bijkomen van de heftige ambulancerit. Voor mij is er echter geen moment van rust, want de situatie bij een van mijn andere patiënten verslechtert met de minuut.

De hele nacht loop ik heen en weer. In de ene kamer leggen we aan ouders uit dat we de ademweg van hun dochter hebben moeten overnemen. En in de andere kamer lukt het ondanks de drukte toch om een patiënt huid op huid bij moeder te leggen. In elke kamer is de situatie anders, maar toch ook weer hetzelfde. Elke ouder die hier aanwezig is leeft tussen hoop en vrees. Ook zij moeten de drukte voelen als ze ons op de gang heen en weer zien lopen.

Tot het uiterste

Af en toe check ik bij mijn collega’s hoe het op de rest van de afdeling gaat. Niemand komt ook maar in de buurt van een stoel. En over pauze houden hoeven we niet eens na te denken. Ik maak mij ondertussen ook nog zorgen om één van mijn patiënten die niet plast, terwijl ik hier ironisch genoeg zelf ook geen tijd voor heb. Het zijn misschien niet de beste werkomstandigheden, maar als we aan het eind van de dienst met elkaar evalueren zijn we het er allemaal over eens: ondanks de extreme drukte zijn we tot het uiterste gegaan. We hebben de juiste zorg kunnen verlenen en vooral goed met elkaar samengewerkt.

Als ik ruim 12 uur later weer thuis aankom, val ik al in slaap voordat mijn hoofd het kussen raakt. Nu is het tijd voor mij om te slapen en uit te rusten, zodat ik mezelf weer kan opladen voor de volgende dienst.

Nicky is een gedreven intensive care neonatologie verpleegkundige. Dagelijks zorgt zij samen met haar collega’s in Amsterdam UMC voor de allerkleinste en meest kwetsbare patiënten. Nieuwsgierig naar onze IC Neonatologie afdeling? Op het Instagram account @babiesaandeamstel geeft zij, samen met haar collega’s, een kijkje achter de deuren van hun mooie maar ook indrukwekkende afdeling.

Heeft deze blog jou geïnspireerd en wil jij ook werken op de IC-neonatologie afdeling? Bekijk dan hier de mogelijkheden!