De deur gaat open en met angst in haar ogen kijkt ze de kamer in. Ze is zonet voor het allereerst moeder geworden. Ze dacht dat ze zich overal op had voorbereid: kamertje helemaal af, eerste pakje uitgekozen, bevalplan geschreven. Maar op dit scenario had ze zich niet voorbereid. Na een traumatische bevalling ligt haar pasgeboren dochter aan allemaal snoeren en draden op een Intensive Care.

Vader is al die tijd niet van de zijde van zijn dochter geweken. Beduusd zit hij naast haar couveuse. Ouders wisselen een blik maar weten beide volgens mij niet wat ze moeten denken of zeggen… Ik maak ruimte voor moeder, zodat ook zij naast de couveuse kan zitten. Hoe graag ik het ook zou willen, op dit moment is buidelen geen optie.

Ik feliciteer moeder met de geboorte van haar dochter, die de naam Mare heeft gekregen, en geef haar uitleg over de situatie. Ondertussen gaan er de nodige alarmen af. Voor mij bekende geluiden maar voor ouders niet. Bij elk piepje zie ik vader opschrikken. Moeder zit bijna verstijfd en durft zich amper te bewegen. Voorzichtig moedig ik hen aan. Jullie zijn haar ouders, ze kent jullie, praat maar rustig tegen haar, dan weet ze dat jullie er zijn. Met tranen in haar ogen legt ook moeder voorzichtig haar hand in de couveuse.

De daarop volgende dagen zorg ik voor Mare en ondersteun en begeleid haar ouders. Soms gaan we een klein stapje vooruit en laat de situatie het toe om Mare huid op huid bij moeder te leggen. Ouders genieten en we maken veel foto’s. Maar vaak gaan we ook weer twee stappen achteruit. Ondanks alles zie ik ouders genieten van de tijd samen met hun dochter. Ze verschonen voor de eerste keer een luier en laten haar trots aan familie en vrienden zien.

Ik praat veel met ouders en probeer hen, zo goed als mogelijk is, mee te nemen in het proces. Ouders leven tussen hoop en vrees in. Zij kennen hun dochter het beste en ik vind het knap hoe zij kunnen verwoorden dat ook zij de achteruitgang zien. Langzaamaan naderen we het moment dat we met de rug tegen de muur staan. Ondanks de maximale behandeling krijgen we steeds meer signalen dat het niet meer gaat.

In samenspraak met ouders staken we de behandeling. Natuurlijk hadden we het allemaal graag anders gezien. Maar helaas heeft het niet zo mogen zijn. De laatste tastbare herinneringen worden gemaakt. En dan leg ik Mare bij haar ouders. Ondanks al hun verdriet zie ik ook trots. Trots dat zij de papa en mama mogen zijn van dit dappere meisje. Soms is loslaten ook houden van.

Nicky is een gedreven intensive care neonatologie verpleegkundige. Dagelijks zorgt zij samen met haar collega’s in Amsterdam UMC voor de allerkleinste en meest kwetsbare patiënten. Nieuwsgierig naar onze IC Neonatologie afdeling? Op het Instagram account @babiesaandeamstel geeft zij, samen met haar collega’s, een kijkje achter de deuren van hun mooie maar ook indrukwekkende afdeling.

Heeft deze blog jou geïnspireerd en wil jij ook werken op de IC-neonatologie afdeling? Bekijk dan hier de mogelijkheden!