Als je prematuur geboren wordt zijn er veel mijlpalen te behalen. De eerste keer buidelen of een mooi nieuw gewicht, elke mijlpijl is er eentje om te vieren. Één mijlpaal komt daarentegen maar weinig voor op de IC neonatologie. Vaak komen prematuren pas toe aan deze mijlpaal in een algemeen ziekenhuis...

Weekend! Maar niet voor mij, want het is mijn werkweekend. Niet altijd leuk, zeker niet als zoals vandaag de weersvoorspellingen erg goed zijn. De meeste zonnestralen zal ik vandaag moeten missen. Toch fiets ik om 7 uur met plezier richting het ziekenhuis.

Vandaag zorg ik voor een patiëntje wat al langere tijd op de IC neonatologie is opgenomen. Hij werd vrij plotseling extreem prematuur geboren. Het ene moment zat moeder nog op haar werk en het volgende moment werd zij met spoed opgenomen. Nog geen 24 uur later werd Daan geboren. Op dat moment waren veel van zijn organen nog onrijp. Vooral de onrijpheid van de longen zorgde voor veel problemen. Het zelf ademen was vaak moeilijk en hij moest hierdoor meerdere keren geïntubeerd worden.

Voor ouders was de afgelopen tijd dan ook echt een rollercoaster. Zij waren totaal niet voorbereid op de plotselinge vroeggeboorte van Daan. Ze wisten niet eens van het bestaan van een IC neonatologie af. De afgelopen tijd zag ik hen genieten van alle mijlpalen, maar deze momenten werden vaak afgewisseld met een verslechtering in de situatie van Daan. Het was leven tussen hoop en vrees.

Inmiddels is de conditie van Daan gelukkig een stuk stabieler. Vorige week is hij van de nCPAP overgegaan op high flow ondersteuning. Ook is er op zijn groeicurve een mooie stijgende lijn te zien. Allemaal stappen in de goede richting. Vandaag lijkt mij dan ook de ultieme dag voor een nieuwe mijlpaal: het eerste badje! Dit is een onderwerp waar ik het al vaker met moeder over heb gehad. Het is een van de dingen van de kraamperiode waar zij erg naar uitkeek. Maar door het abrupte einde van haar zwangerschap, is deze kraamperiode haar ontnomen.

Rond 9 uur komen Daan’s ouders de afdeling op gelopen. Rustig gaan zij naast het bedje zitten. Ik loop naar ze toe en vertel hoe de nacht is gegaan. Inmiddels begint Daan iets te bewegen. Ze kennen hem inmiddels zo goed dat ze precies kunnen zien in welk stadium van zijn slaapcyclus hij zit. Langzaam ondersteunen ze hem tijdens het wakker worden door hun handen om hem te leggen en zachtjes tegen hem te praten.

Ik vertel Daan’s ouders dat, als zij het ook een goed idee vinden, het vandaag een mooie dag is voor zijn eerste badje. Plotseling zie ik vier grote ogen mijn kant op kijken. Dan volgt de vraag: “Denk je echt dat het kan?”. Ik benadruk dat ik het niet zou voorstellen als ik dacht dat het niet mogelijk zou zijn. We bespreken welke stappen hij de laatste weken heeft gemaakt. Hierdoor zie ik langzaam dat ze ook inzien dat het een goed moment is.

Ik vul een badje en zet dit naast Daan’s bedje. Ondertussen geef ik zijn ouders uitleg. We koppelen Daan los van de monitor. Om tijdens het badje ook begrenzing en comfort te bieden wikkelen we hem in een hydrofiele doek. Ik overleg met Daan’s ouders wat zij willen doen. Ondanks dat ze het spannend vinden wil moeder hem graag zelf vasthouden. Langzaam laat ze hem in het water zakken. Rustig aan zie ik hem, en daarmee ook zijn ouders, ontspannen. Ondertussen worden er de nodige foto’s gemaakt. Deze memorabele mijlpijl moet natuurlijk wel vast gelegd worden. Daan’s ouders stralen beide van oor tot oor.

Ik mag dan de zon gemist hebben vandaag, maar ik kan mij niet voorstellen dat deze zo hard straalde als de ouders van Daan vandaag hebben gedaan.

Nicky is een gedreven intensive care neonatologie verpleegkundige. Dagelijks zorgt zij samen met haar collega’s in Amsterdam UMC voor de allerkleinste en meest kwetsbare patiëntjes. Nieuwsgierig? Op het Instagram account @babiesaandeamstel geeft zij, samen met haar collega’s, een kijkje achter de deuren van hun mooie maar ook indrukwekkende afdeling.
Heeft deze blog jou geïnspireerd en wil jij ook werken op de IC-neonatologie afdeling? Bekijk dan snel hier onze vacatures!