Om 7 uur stap ik de deur uit. Ik pak mijn fiets en binnen 10 minuten sta ik voor het ziekenhuis. Wat is het toch fijn om zo dicht bij je werk te wonen. Ik ben blij met elke minuut extra slaap die het mij geeft. Terwijl ik een uniform uit de kledingautomaat haal vraag ik mij af wat voor dag het vandaag gaat worden. Op de IC neonatologie is geen een dag hetzelfde.

Bij de indeling drink ik nog snel een kop thee, want ik heb het gevoel dat pauze houden er vandaag niet inzit. Het patiëntje waar ik de afgelopen dagen ook al voor zorgde is nog steeds instabiel en zijn situatie baart mij zorgen. De nachtdienst heeft het druk gehad. Er wordt overgedragen, zodat zij naar huis kunnen en hopelijk ook goed kunnen slapen.

En inderdaad het is weer “zo’n dienst”, waarbij de tijd sneller gaat dan gewenst is. Letterlijk wordt alles uit de kast getrokken. Op dat soort momenten vind ik fijn om in zo’n fantastisch team te werken. Artsen, verpleegkundigen en alle ondersteunende diensten, allemaal willen we hetzelfde: dit kindje en zijn ouders een toekomst samen bieden. Maar helaas moeten we soms ook onder ogen komen dat dat niet haalbaar is. Na veel overleg valt het besluit dat verdere behandeling niet in het belang van het kind is. Een verschrikkelijk besluit. Dit soort momenten wennen nooit, het raakt mij elke keer weer. Met een knoop in mijn maag zit ik bij het daaropvolgende gesprek met ouders. Zij zijn begrijpelijk emotioneel en verslagen, maar ook dankbaar voor alles wat wij voor hun kindje hebben gedaan. Ik bewonder hun kracht. We maken nog zoveel (tastbare) herinneringen als mogelijk is en zorgen voor een waardig afscheid. Een moeilijk maar waardevol proces, ook voor mij als verpleegkundige.

Om half 5 stap ik met een hoofd vol gedachten het ziekenhuis weer uit. Ik fiets naar huis. Dit keer baal ik van het feit dat ik zo dichtbij woon, want de 10 minuten fietsen maken mijn hoofd niet leeg. Thuis trek ik mijn hardloopschoenen aan. Iedereen heeft een coping mechanisme en de mijne is hardlopen. Ergens halverwege het rondje komen de tranen, want wat is het leven soms toch oneerlijk. Mijn zorgen en verdriet laat ik voor een groot deel bij de Amstel achter en na anderhalf uur rennen kom ik thuis met een enigszins opgeklaard hoofd. Eerder dacht ik weleens dat ik te betrokken was bij mijn werk, maar inmiddels weet ik dat juist die betrokkenheid ervoor zorgt dat ik een goede verpleegkundige ben.

Nicky is een gedreven intensive care neonatologie verpleegkundige. Dagelijks zorgt zij samen met haar collega’s in Amsterdam UMC voor de allerkleinste en meest kwetsbare patiëntjes. Nieuwsgierig? Op het Instagram account @babiesaandeamstel geeft zij, samen met haar collega’s, een kijkje achter de deuren van hun mooie maar ook indrukwekkende afdeling.
Heeft deze blog jou geïnspireerd en wil jij ook werken op de IC-neonatologie afdeling? Bekijk dan snel hier onze vacatures!