Het is altijd een risico als je tijdens een rustige dienst besluit om iets eerder naar huis te gaan. Zeker als je transportdienst hebt. Als ik nog geen half uur thuis op de bank zit gaat dan ook de telefoon. Met sneltreinvaart fiets ik door de stad en binnen 10 minuten sta ik omgekleed in de ambulancehal. Oké, Tom Dumoulin kan dat stuk vast sneller fietsen, maar die rijdt niet op een stadsfiets met een zachte achterband. En hoeft daarna ook zeker geen extreem prematuur op te vangen.

Onderweg naar het perifere ziekenhuis ontvangen we nog wat meer informatie. Er is een moeder binnen gekomen met buikkramp bij een zwangerschapsduur van 24 weken. Al vrij snel bleek dat de geboorte niet meer te remmen was en zojuist is zij bevallen. Aangekomen op de verloskamer treffen we een heleboel mensen aan en in het midden van alle handen ligt er een ieniemienie mensje. Alles erop en eraan. Vechtend voor haar leven. Op een afstandje zie ik moeder beduusd op het verlosbed liggen met daarnaast een lijkbleke vader.

Kort stellen we ons voor en dan gaan we aan het werk. Ondanks dat dit meisje onvoorbereid is geboren, dat wil zeggen dat er geen tijd is geweest om moeder een injectie te geven om de longrijping van de baby te stimuleren, ademt zij dapper zelf. We ondersteunen haar ademhaling en zorgen ervoor dat ze een infuus krijgt voor glucose toediening. Ouders kijken op een afstandje toe. Een verpleegkundige staat bij hen en ik hoor haar elke stap die we uitvoeren uitleggen. Na het toedienen van verschillende medicamenten zijn we er klaar voor om dit kleine meisje te vervoeren naar onze eigen afdeling.

Maar we vertrekken natuurlijk niet voordat we ouders de tijd hebben gegeven om eens goed naar haar te kijken en haar aan te raken. We vragen of ze al een naam voor hun dochter hebben. Kort zie ik ouders een blik met elkaar uitwisselen, langzaam verschijnt er een glimlach op hun gezichten. Vader vertelt trots dat ze Vieve heet en voegt eraan toe “dat betekent blijkbaar vol leven”. Een zeer toepasselijke naam voor dit dappere meisje!

We leggen ouders uit dat we Vieve mee zullen nemen naar onze intensive care afdeling. Dat we goed voor haar zullen gaan zorgen, maar dat er een spannende tijd is aangebroken. Op onze eigen afdeling aangekomen tillen we Vieve over in haar couveuse, dit zal de komende tijd haar huisje zijn. Maar hopelijk zal zij ook veel tijd huid op huid bij ouders doorbrengen.

Mijn dienst zit er inmiddels al lang en breed op, dus ik draag alles over aan mijn collega van de nachtdienst. Midden in de nacht fiets ik weer terug naar huis. Achteraf gezien was dit mijn laatste stand-by dienst voor locatie VUmc. Inmiddels is onze afdeling verhuisd en is de neonatale zorg volledig op locatie AMC gevestigd. Stiekem ga ik ze wel missen, de fietsritjes naar de Zuidas toe.

Nicky is een gedreven intensive care neonatologie verpleegkundige. Dagelijks zorgt zij samen met haar collega’s in Amsterdam UMC voor de allerkleinste en meest kwetsbare patiëntjes. Nieuwsgierig? Op het Instagram account @babiesaandeamstel geeft zij, samen met haar collega’s, een kijkje achter de deuren van hun mooie maar ook indrukwekkende afdeling.

Heeft deze blog jou geïnspireerd en wil jij ook werken op de IC-neonatologie afdeling? Bekijk dan hier de mogelijkheden!