Iedereen heeft zo zijn rituelen. Ik ben zo’n type die de avond voor haar dagdienst alles al klaarlegt, zodat er in de ochtend tot het allerlaatste moment gesnoozed kan worden. Terwijl ik mijn lunch sta te maken krijg ik een appje van een collega: “Morgen staan er transporten gepland, waarvan een naar Leeuwarden! Ik dacht app je even dan kun je rekening houden met je lunch ;)”.

Alsof deze collega wist dat ik net een soepje stond te maken. Maar ik besluit toch ook maar wat boterhammen te smeren. Dat eet toch net wat makkelijker in een rijdende ambulance. De volgende dag op de afdeling aangekomen zie ik inderdaad dat er twee patiëntjes uitgeplaatst mogen worden. Een spannende dag voor ouders. Hun hele wereld heeft zich de afgelopen dagen of weken afgespeeld op onze afdeling. Waar eerst nog alles onbekend was, is het inmiddels een vertrouwde plek geworden. En dat tweede huis gaan ze vandaag verlaten.

De eerste overplaatsing is relatief dichtbij. Ik tref de ouders naast het bedje. De afgelopen week was zenuwslopend voor hen. Een week terug werden zij voor de eerste keer ouders. Maar door zuurstoftekort rondom de geboorte moest hun dochter direct overgeplaatst worden naar een IC neonatologie afdeling voor koelingstherapie. Toen de ouders een aantal uur later ook in Amsterdam gearriveerd waren was hun dochter omringd door allemaal medische apparatuur en zat er aan elk ledemaat wel een lijn of een draadje. Niets leek op het beeld wat zij van te voren in gedachten hadden. Gelukkig bleek afgelopen vrijdag op de hersenscan dat er geen grote schade zichtbaar was. Het afgelopen weekend zijn veel van de lijnen en draadjes verdwenen. Vandaag mogen zij weer terug naar het ziekenhuis in hun eigen regio. Daar kan hun dochter verder aansterken. Ik zie de emotie bij de ouders als ik de transportcouveuse naar binnen rijd. Ik benadruk dat het vandaag om een andere reden is, een mooie reden namelijk een stapje dichter naar huis. Na iets langer dan een half uurtje rijden komen we in Nieuwegein aan. En net voordat we daar weer vertrekken komen de ouders binnen. Ik wens hen nogmaals veel geluk. Hopelijk mogen zij hun dochter snel mee naar huis nemen, zodat zij daar toch nog hun “kraamweek” kunnen inhalen. 

Op naar transport nummer twee. In Amsterdam terug aangekomen is het als een geoliede machine. Binnen 20 minuten staan we weer in de ambulancehal klaar voor vertrek naar Leeuwarden. Dit keer met een prematuur geboren jongetje. Door plaatsgebrek in de regio waar zijn ouders wonen is hij 10 weken terug geboren in Amsterdam. Meermalig is hun zoontje erg ziek geweest, het was leven tussen hoop en vrees. Ouders hebben het niet aangedurfd om een keer terug naar huis te gaan. Het idee dat het mis zou kunnen zijn en zij dan ruim anderhalf uur verderop zaten durfden zij niet te nemen. De afgelopen weken hebben zij gewoond in het Ronald McDonaldhuis. Gisteravond zijn zij voor het eerst weer naar huis geweest. Als we in Leeuwarden aankomen staan ouders ons dan ook al op te wachten. Ik zie ze opgelucht ademhalen als we vertellen dat de ambulancerit zonder problemen is verlopen. Moeder schiet vol als ik haar vraag of ze haar zoon zelf uit de couveuse wil tillen. Want na de afgelopen maanden kan zij dat net zo goed als ik dat kan. De tranen stromen over haar wangen. Lachend zegt ze “van geluk hoor”. Als we willen vertrekken bedanken ouders ons nogmaals voor alle goede zorgen. Ze geven aan dat het bijna raar voelt om gedag te zeggen en te denken aan het feit dat ze ons niet meer gaan zien. Ik geef aan dat we hen graag terug zien op de afdeling als ze een keer voor een poliklinische afspraak in Amsterdam zijn.

En dan vertrekken we weer, hopelijk voor de laatste keer vandaag, naar Amsterdam. Onderweg eet ik die gesmeerde boterhammen maar eens op. En geniet ik van het uitzicht: het is niet elke dag dat je luncht met uitzicht op het IJsselmeer.