Een dinsdagochtend vol besluiten

“Het is dinsdagochtend. Onderweg naar het werk denk ik na over wat de dag zal brengen. Zoals elke dinsdag is er ’s morgens multidisciplinair overleg (MDO): dan bespreekt het multidisciplinaire team alle kinderen en maken we de plannen voor de rest van de week. Vandaag wordt een van mijn patiënten besproken: een jongen van 13 jaar die ik al langere tijd verzorg. Hij heeft katatonie, een syndroom wat onder meer wordt gekenmerkt door motorische ontregeling. Bewegen, eten en praten lukt niet goed. Omdat de medicatie hem onvoldoende verder helpt, krijgt hij ook elektroconvulsietherapie (ECT). Bij deze behandeling krijgen de hersenen onder verdoving kleine stroomstootjes toegediend. Dat gebeurt via elektroden die op het hoofd geplakt zijn. Vandaag is de vierde behandeling. Al meer dan eens hebben we gezien dat een vierde behandeling tot veranderingen leidt, dus ik ben benieuwd.”

Tussen angst en vertrouwen

“Als ik aankom op de afdeling, loop ik met deze patiënt meteen door naar het Dagcentrum voor de behandeling, aan de andere kant van het gebouw. Zijn moeder is ook mee. Gelukkig maar, want hij vindt het spannend. Hij draagt een koptelefoon met noise-canceling, zodat hij minder last heeft van de drukte in de ziekenhuisgangen. De behandeling verloopt soepel; terwijl de jongen uitslaapt op de verkoever, praat ik wat met zijn moeder. Ze vertelt dat haar zoon emotioneel en lichamelijk ‘vastzit’ door de katatonie en dat maakt haar verdrietig. Ouders en zoon willen zich graag inzetten voor deze behandeling, maar op dit moment zitten ze er even doorheen. Er is al een lange geschiedenis aan vooraf gegaan met behandelingen in andere zorginstellingen. Het raakt me, haar verdriet is zó invoelbaar. Hun situatie is niet uitzonderlijk, want veel kinderen komen hier voor een second of third opinion.”

Een doorbraak

“Terug op de afdeling ga ik direct door naar het mdo, waar de artsen het verdere verloop van de behandeling van mijn patiënt bespreken. Het klinkt allemaal heel optimistisch. Na afloop kom ik zijn moeder in de gang tegen, die zich in tranen aan mij vastklampt. Ik schrik: is er iets gebeurd terwijl ik in het mdo zat? Maar dan was ik vast wel gebeld en bovendien waren er genoeg collega’s op de afdeling. Ik vraag wat er aan de hand is en dan blijkt dat het gelukstranen zijn: opgewonden vertelt ze me dat haar zoon zojuist voor het eerst in maanden weer gepraat heeft! Hij kon zelfs vertellen wat hem al die tijd dwars heeft gezeten. Ze is volledig overdonderd en vraagt of ik zo meteen alsjeblieft even langs wil komen.”

De eerste stappen naar herstel

“Als ik even later bezig ben met het geven van medicatie aan een andere patiënt, zie ik hem door de gang schuifelen, aan de hand van zijn moeder. De eerste stappen naar herstel zijn gezet. Wat een doorbraak! Ik begroet hem met een grote glimlach. De veerkracht van kinderen zoals hij, dat blijft me verwonderen. Als ik later in de auto weer op weg ben naar huis, denk ik na over de dag. De kinderen die wij op de afdeling mogen helpen zijn soms al zo lang ziek dat ouders en het kind zelf niet altijd meer durven hopen op herstel. Als dan dat toch gebeurt, zoals vandaag, ben ik blij dat ik daar aan bij heb mogen dragen.”

Interesse?

Inge zoekt collega's! Wil jij onderdeel zijn in het herstel van kinderen op de MPU? Bekijk de vacature.