Zonder Esther geen presoonlijke aandacht

Esther loopt stage als leerling verpleegkundige op de Acute Opname Afdeling. Voordat ze startte met het deze hbo opleiding had ze al een mbo+ opleiding in Hotelmanagement afgerond. “Het is even wennen hier, want de patiënten die hier liggen, zijn onverwachts opgenomen wat verschillende emoties met zich meebrengt. Het doet mij goed om een luisterend oor te kunnen bieden én te kunnen helpen.” Lees hier haar verhaal.
4 minuten leestijd

Esther (24 jaar) is student verpleegkunde aan de hogeschool Inholland. Ze combineert werken en leren. “Elke zes maanden wissel ik van afdeling en doe ik nieuwe ervaring op. Op donderdag heb ik m’n vaste schooldag. Iedereen bij Amsterdam UMC leert en ontwikkeld zich doorlopend. Daarom is het zo’n fijne combinatie en vindt niemand de ‘werken-leren constructie’ bijzonder. We leren eindeloos van elkaar.”

Persoonlijke aandacht

“Ik heb in het verleden meerdere keren aan de andere kant gestaan”, vertelt Esther. “Als familielid van een patiënt die langdurig in het ziekenhuis lag, weet ik dus wat voor verschil een verpleegkundige kan maken voor een patiënt. Dit houd ik tijdens mijn werk altijd in mijn achterhoofd. Bijna iedereen die bij ons in het ziekenhuis ligt, heeft al het een en ander meegemaakt en de opname is eigenlijk maar een momentopname van het hele traject.”

“Ik probeer altijd zoveel mogelijk even de tijd te nemen voor de patiënt en dan ook de persoon achter de patiënt te leren kennen. Ik merk dat veel mensen toch de behoefte hebben om van zich af te praten of juist even afleiding te zoeken in een gezellig gesprekje. Daarbij probeer ik altijd dat extra stapje te zetten om patiënten op hun gemak te laten stellen. Met een vriendelijke glimlach en wat aandacht ben je mensen al snel van dienst.

Daar doe je het voor

“Tijdens het tweede leerjaar liep ik stage op de afdeling chirurgische oncologie MDL. Ik leerde hier een patiënt kennen met alvleesklierkanker. De prognose van deze ziekte is erg slecht: minder dan vijf procent van de patiënten leeft langer dan vijf jaar nadat de diagnose is gesteld. Wonder boven wonder, leefde deze meneer na zeven jaar nadat de diagnose gesteld was nog steeds. Ik sprak veel met hem over wat de ziekte met hem gedaan heeft en wat het hem juist opgeleverd heeft. Hij vertelde mij mooie verhalen over zijn leven en het extra leven dat hij kreeg doordat hij langer leefde dan verwacht was. Het is mooi als iemand écht iets persoonlijks met je kan delen.”

“Uiteindelijk was meneer uitbehandeld en konden wij niks meer voor hem beteken. Nadat hij dit nieuws gekregen had, kwam de partner van de meneer naar mij toe om het nieuws te delen en vroeg of ik nog even mee wilde lopen. In het gesprek met de patiënt wat volgde, bedankte hij mij hartelijk voor de mooie en fijne gesprekken, de tijd die ik aan hem had besteed en gaf hij mij het compliment dat hij dacht dat ik een goede verpleegkundige zou worden. Patiënten als deze blijven me bij. Daar doe ik het voor.”

Werken en leren

“Ik herinner me mijn eerste dag bij Amsterdam UMC nog goed. Ik liep er met trots rond en had erg veel zin om te beginnen. Dit is in de loop van de tijd niet minder geworden. Het werken en leren combineren werkt voor mij goed. Ik ben meer praktisch aangelegd waardoor ik meer uit de praktijk leer. Door elke zes maanden te wisselen van afdeling, leer je ontzettend veel en zie je veel verschillende specialismen. Zo kan ik me tijdens mijn studie al goed oriënteren welke richting ik op zou willen na mijn diplomering. Ik kan niet ontkennen dat het combineren van werken en leren ook best pittig kan zijn. Het vergt een hoop motivatie en doorzettingsvermogen, maar ik kijk er naar uit om straks klaar te zijn en dan echt aan het werk te gaan bij Amsterdam UMC!”

Mijn collega’s

“Het leuke is dat ik eigenlijk de hele dag door aan het lachen ben. Ik ben steeds met mensen in contact waarbij vaak sprake is van gezelligheid. Tussendoor even lachen met andere verpleegkundigen, een gezellig gesprek met patiënten, een grapje met iemand van patiëntenvervoer, de schoonmaak of een arts, noem het maar op. Het contact met elkaar vind ik ook juist zo leuk aan het beroep. Soms zorgt even lachen er ook wel voor dat de zwaardere of moeilijke momenten wat dragelijker zijn en helpen we elkaar er doorheen. Samen lachen vind ik daarom enorm belangrijk in ons beroep.”

“We werken natuurlijk constant samen met elkaar. Hierin vind ik het belangrijk dat we elkaar helpen wanneer we het druk hebben of wanneer we net even dat steuntje in de rug nodig hebben. Ik heb door het wisselen van afdelingen veel leuke collega’s mogen leren kennen en zij hebben er vaak voor gezorgd dat ik met plezier naar het werk blijf gaan.”

Wil je net als Esther een baan met betekenis waarbij jij het verschil kan maken in het leven van patiënten en de mensen om je heen? Solliciteer dan snel naar een van de beschikbare opleidingsplaatsen. Klik hier voor de vacature.

Lees meer verhalen