Als high care verpleegkundige op de Post Anesthesia Care Unit (PACU) kan elke dienst anders zijn. Zo staan mijn diensten meestal bekend als hectisch en dynamisch. Dit gebeurt inmiddels zo vaak dat mijn collega’s meteen weten hoe laat het is als ze mijn naam op het rooster zien.

Alarmbellen

Eén avonddienst weet ik nog goed. Het is vrijdag en ik heb stipdienst, wat wil zeggen dat alle operaties eerst bij mij worden aangemeld. Ik kijk vervolgens welk bed vrij is en welke verpleegkundige tijd heeft om de benodigde zorg te leveren. Er ligt een man op de high care, die net een cardiologische ingreep achter de rug heeft. De alarmbellen blijven continu afgaan. Meerdere keren kom ik aanvlotten om te zien wat deze hectiek veroorzaakt. Mijn collega legt uit dat de patiënt verschillende hartritmes laat zien. Het lijkt wel een reflectie van de hectiek op onze afdeling, denk ik. Gelukkig ligt de patiënt er rustig en ontspannen bij, ondanks dat ik ook een glimp van onrust in zijn gezicht zie door alle mensen om zijn bed en het geluid van de alarmbellen. Het laat hem duidelijk niet onberoerd, wat ik ook helemaal niet gek vind.

Bloeddruk

Terwijl dit allemaal plaats vindt gaat de hectiek op de afdeling door. In de tussentijd hebben andere patiënten ook aandacht nodig, komen er nieuwe patiënten binnen en zijn er familieleden die een bezoekje brengen aan een patiënt die ik wegwijs moet maken. Als de alarmbellen voor de zoveelste keer afgaan, zien we dat het hartritme van onze patiënt van heel langzaam naar ontzettend snel wisselt en uiteindelijk bij een snel ritme blijft hangen. Terwijl zijn bloeddruk heel erg daalt voel ik mijn bloeddruk juist stijgen. Ik zie dat hij er behoorlijk last van heeft en wil hem graag helpen. We overleggen met artsen van verschillende disciplines. Iedereen, zowel de anesthesioloog, de cardioloog, als de cardiothoracale chirurg heeft er een mening over.

Klotsende oksels

We besluiten om de man te sederen zodat we kunnen proberen zijn hartritme te resetten. Dit doen we door middel van een cardioversie, wat een soort van elektrische schok voor het hart is. We starten met de cardioversie, maar het lijkt alsof het hart andere plannen heeft. Mijn hart klopt in mijn keel en mijn oksels beginnen te klotsen. Gaat dit wel goed? We kiezen ervoor om medicatie toe te dienen waardoor het hart naar een langzamer ritme zakt en vervolgens rustig blijft kloppen. Hoewel ik de spanning in mijn lijf blijf voelen, is de situatie even weer onder controle en kunnen we onze patiënt overplaatsen naar de afdeling hartbewaking.

Aan het einde van de avond lijkt het allemaal weer in balans te komen. Hartritmes zijn weer stabiel en de bloeddruk van iedereen is weer normaal. De rust keert terug. We gaan met vermoeide voeten en een vol hoofd maar wel met een voldaan gevoel naar huis. Hopelijk is mijn volgende dienst wat rustiger, anders wil niemand meer met me werken, denk ik.

Wil je net als Lisette patiënten op de PACU helpen? Bekijk onze vacature voor recovery verpleegkundige.