Waar ben je trots op?

“Ik vind het altijd lastig om over mezelf te zeggen dat ik ergens trots over ben. Maar als ik kijk hoe ik vorig jaar, net afgestudeerd en erg onzeker, begon op de werkvloer en nu zelfverzekerd en daardoor ook met meer plezier aan het werk ben, kan ik wel zeggen dat ik grote stappen heb gemaakt in dit eerste jaar als verpleegkundige!”

Hoe zou jij de afdeling beschrijven in één woord?

“Interessant en dynamisch, oké dat zijn er twee, haha. Maar het heeft wel verband met elkaar. Het is dynamisch omdat er altijd wat te doen is en het is nooit hetzelfde. Van tevoren weet je nooit hoe je dienst er uit gaat zien en dat maakt het zo interessant. Natuurlijk raak je ‘gewend’ aan bepaalde ziektebeelden, maar het uit zich nooit hetzelfde bij alle patiënten met dit ziektebeeld. Het ligt bijvoorbeeld aan het hersengebied waar het infarct of de bloeding zit. De ene persoon heeft bijvoorbeeld dysartrie (moeite met spreken/articuleren), een ander heeft afasie (o.a. woordvindstoornissen), of juist uitval van ledematen, of balansstoornissen. En doordat het een academisch centrum is, komen sommige patiënten voor diagnostiek en kom je af en toe hele zeldzame ziektebeelden tegen, wat dan ook weer super leerzaam en interessant is.”

Je begeleidt nu zelf ook studenten. Hoe vind je dat, aangezien je niet zolang geleden zelf nog student was?

“Ik vind het ontzettend leuk om studenten te mogen begeleiden en ze te zien ontwikkelen, vooral ook omdat ik inderdaad zelf kortgeleden ben afgestudeerd. Ik vind het best bijzonder dat voor mij de rollen nu zijn omgedraaid.”

“Omdat het Neurocentrum een leerwerkplaats is zijn er van september tot en met juni zeker 10 tot 14 studenten aanwezig die hier stage lopen. De studenten runnen een deel van de afdeling, waar je als verpleegkundige de begeleiding van deze studenten op je neemt. En natuurlijk zijn er nog genoeg dingen die ik niet weet of waar ik weleens onzeker over ben of over twijfel, maar gelukkig is er een groot team waar ik altijd mee kan overleggen en waar je dan alleen maar weer van leert.”

Heb je nog nevenactiviteiten?

“Ja, ik ben voorzitter van de werkgroep Vrijheidsbeperkende Interventies & Vallen. Hier is op het Neurocentrum (helaas) regelmatig sprake van, door de neurologische aandoeningen van de patiënten. De werkgroep bestaat momenteel uit een seniorverpleegkundige, 4 verpleegkundigen en een fysiotherapeut. Wij houden ons bijvoorbeeld bezig met scholing van onze eigen collega’s op de afdeling maar ook voor andere afdelingen. Hierin geven wij onder andere uitleg over vrijheidsbeperkende maatregelen, of over (nieuwe) valpreventieve interventies die wij hebben, bijvoorbeeld een bewegingsscanner. En we geven ook les over veilig transfers maken (rekening houdend met de lichamelijke uitval van een patiënt en het gebruik van loophulpmiddelen)."

Hoe ervaar je de samenwerking met andere disciplines?

“Op het Neurocentrum werk je veel samen met verschillende paramedici en specialismen. Zo is er vrijwel dagelijks contact met fysiotherapeuten, ergotherapeuten en de logopedie. Ook zijn er regelmatig andere medische specialismen dan de neurologie of neurochirurgie. Denk aan de orthopedie, interne geneeskunde, cardiologie of longziekten. Door de vele samenwerking met elkaar maak je ook echt kennis met elkaars vakgebied (vooral de paramedici) wat erg leerzaam is en waardoor je weet wanneer je wie om advies kan vragen.”

Is er een patiënt die je altijd gaat bijblijven?

“Er is niet specifiek een patiënt die me bij blijft staan. Er zijn meerdere cases, patiënten die voor langere tijd zijn opgenomen, waar ik een band mee opbouw. Eén van de dingen die mij bijblijft is wanneer patiënten vanuit een vrij slechte neurologische status steeds verder opkrabbelen en uiteindelijk stappen maken naar hun oude leven. Ze worden dan vanuit Amsterdam UMC naar een revalidatiecentrum overgeplaatst. Tuurlijk hebben zij nog een lange weg te gaan, maar het is mooi om die vooruitgang bij mensen te mogen meemaken en hier een steentje aan bij te kunnen dragen. Je ziet vaak de mentale verandering bij een patiënt, als ze bijvoorbeeld weer zelfstandig dingen kunnen doen. Dat geeft veel voldoening.”

Heb je verder nog ambities?

“Binnenkort ga ik beginnen aan de specialisatie tot neuroverpleegkundige! Ik ben super enthousiast dat ik hiervoor ben toegelaten. Ik merkte al een tijdje dat ik best behoefte had aan meer verdieping/theoretische kennis achter de ziektebeelden. Met die kennis kan ik ook mijn handelen in de praktijk weer verbeteren. De opleiding ga ik beginnen in november 2022 en hoop ik 13 tot 15 maanden later af te ronden. Ik ben super blij dat ik hiervoor ben aangenomen en deze kans krijg binnen Amsterdam UMC.”

Zoeken jullie nog collega’s?

Ja zeker! Bekijk hier de vacature!