Ik werk als High Care verpleegkundige op de PACU, wat staat voor Post Anesthesia Care Unit, beter bekend als de verkoeverkamer. Benieuwd hoe mijn dienst eruit kan zien? Lees mijn blog.
Nachtdienst
Veel mensen verwachten het vaak niet, maar ook op de PACU draaien we nachtdiensten. Wij staan 24/7 klaar voor operaties, patiënten met pijn en andere problemen. Dus als je in de nacht met je fiets vast komt te zitten in een tramrails en je been breekt, kan je gewoon bij ons terecht;-). Ik draai ongeveer drie tot vier nachten per vier weken. Er valt veel te zeggen over onze afdeling, maar niet dat het saai is of elke dag hetzelfde. De dynamische kant van onze afdeling zorgt ervoor dat elke dienst anders is, met meestal ook andere patiënten en problemen, zo ook in de nacht. De patiënten, die ‘s nachts bij ons verblijven, zijn meestal patiënten na een grote en complexere ingreep, omdat we ze wat langer moeten observeren. Het kunnen ook patiënten zijn die in de nacht met spoed geopereerd moeten worden.
Baby’s in de nacht
Wat me erg opvalt is de hoeveelheid baby’s die besluiten in de nacht onze wereld te betreden. Ik heb er geen onderzoek in gedaan, maar mijn beleving is – en ik denk dat veel moeders dit zullen beamen - dat de kleintjes vaak de nacht uitkiezen om geboren te worden. Zo ook deze nacht. Een lieve vrouw van 34 jaar komt om te bevallen via een keizersnede na een lange, lange bevalling die niet vorderde. Na de operatie komt ze bij ons op de afdeling om even bij te komen van alles. Zodra ze goed ligt, bellen we de kraamafdeling dat papa en de kleine mogen komen. Niet veel later komen ze samen met de kraamverpleegkundige op de afdeling.
Zoals altijd gapen wij ook even in de wieg. Tja, die rammelende eierstokken zitten er echt nog wel hoor! Heerlijk zo’n kleine meid die om zich heen ligt te kijken, daar smelten wij van. Maar ze gaat snel door naar de moeder, want zij is onze patiënt. De kleine meid wordt bij moeder gelegd en mag gaan uitvinden hoe borstvoeding werkt.
Ondertussen vertrekt de kraamverpleegkundige weer naar de afdeling en laat de kleine meid en papa in onze handen achter. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, worden mijn diensten meestal gekenmerkt door een bepaalde mate van drukte, zo ook deze nacht. Ik laat mama en papa met hun dochter in hun bubbel en vertel waar we te vinden zijn als er wat is en dat ik regelmatig even langs kom.
Ondersteboven
Na de nodige werkzaamheden liggen alle patiënten er rustig bij. Ik heb nog even gekeken bij onze kersverse wereldburger en alles ging naar wens. We zitten een kwartiertje aan de koffie als papa naar ons toe komt. Hij vertelt dat mama erg moe was en dat hij zijn dochtertje in het wiegje heeft gelegd. Hij vraagt of ik even wil kijken of hij het goed gedaan heeft. Ik kom mee om te helpen en omdat ik stiekem weer even naar de kleine meid wil kijken. Ik kom bij het wiegje en moet in gedachte hard lachen. Ik weet niet wie er meer ondersteboven was van de geboorte, papa of dochter, maar de kleine meid ligt op haar buikje met het gezicht plat op het matras. Ik was allang blij dat papa me heeft gehaald. Ik leg de kleine goed in het bedje zodat zij ook lekker kan slapen en papa even kan bijkomen. Zijdelings vraag ik nog of dit hun eerste kindje is, waar hij ontkennend op antwoord. Maar ja de nacht doet rare dingen met de mens, zo ook met een vermoeide papa!
