"In beginsel verpleeg je met je handen op de rug.” De rubriek Vers Bloed geeft nieuwe medewerkers een podium. Wat bracht ze naar Amsterdam UMC? Maar ook iets persoonlijker: welke kwaliteit zouden ze willen bezitten? In 5 vragen leren we ze alvast een beetje kennen. Dit keer in de schijnwerpers: Tijmen Akkerman, Intensive Care verpleegkundige Neonatologie.
"Ik ben met een omweg in Amsterdam terecht gekomen. Ik heb mijn opleiding gedaan in Groningen en mijn afstudeerstage op kinderoncologie. Dat vond ik geweldig. Maar toen het prinses Maxima centrum in Utrecht werd geopend, vertrok kinderoncologie uit Groningen en daarmee ook mijn baan. Ik stond voor de keuze: doorleren of terug naar de volwassenen. Ik wist zeker dat ik met kinderen wilde werken, dus het werd doorleren en ik liep mee op de afdeling Neonatologie. Dat was een schot in de roos. Na ook nog een jaar op Curaçao te hebben gewerkt, als verpleegkundige op de NICU daar, heb ik bij Amsterdam UMC gesolliciteerd. Heel eerlijk, omdat ik graag naar Amsterdam wilde verhuizen."
"Ik werk hier nu een jaar en het is zo’n fijne plek. Amsterdam UMC heeft de grootste Neonatologie van Europa en de afdeling werkt gewoon goed. Er wordt echt geluisterd naar medewerkers: 'Wat willen ze?' Ook als we suggesties doen, worden die opgepakt.. De teamleiders staan open voor verbeteringen. Mijn generatie is wat minder honkvast en collega’s hebben al de kans gekregen om een uitwisseling van een paar maanden te doen: met Spanje, Suriname, Canada. Dat dat kan, dat vind ik supervet!"
"Je moet secuur zijn, medicatie bij ons gaat soms over 0,03 milliliter. Maar ook secuur in je communicatie naar ouders. Je werkt met mensen hun kostbaarste bezit. Bovendien zijn ze net van hun roze wolk afgestoten. In dit werk sta je voortdurend in contact met de ouders. In beginsel verpleeg je met de handen op de rug. Je zit zo min mogelijk aan de baby en bijsturen doe je met de apparatuur. Belangrijkste voor de baby is rust en slaap zodat ze kunnen groeien. En je begeleidt ouders: de eerste keer de baby uit de couveuse tillen, een luier verschonen, huid op huid contact. Dat zijn voor mij de meest bijzondere momenten. Die eerste keren. Dan houd ik de monitor in de gaten en zie ik de baby ontspannen als hij bij papa of mama ligt. Een bekende stem, een bekende geur, het doet wonderen."
"Ik probeer ouders heel erg te betrekken. Oefening baart kunst. En als ze er niet uitkomen, sta ik ernaast om bij te springen. Als kind heb ik van mijn 2e tot mijn 4e non-stop in het ziekenhuis gelegen als oncologisch patiënt. Op mijn 10e ben ik pas beter verklaard. Ik denk dat deze ervaring me een stapje voor heeft gegeven in mijn werk en in het contact met de ouders. Ik weet van de mijne wat een impact een ziek kind heeft op een gezin, ook op broers en zussen. Dat neem ik mee."
"Nieuwsgierig. Omdat ik altijd wel alles wil proberen. Ik houd van uitdagingen en van het acute. Daarom ben ik ook op de IC gaan werken, want dat is daar genoeg aan de orde. Zeker in Amsterdam UMC. Ik vind het ook altijd wel leuk als er nieuwe dingen worden geïmplementeerd op de afdeling. Of om uit te zoeken waarom dingen zijn zoals ze zijn of gaan zoals ze gaan. Ik wil niet op de automatische piloot. Sommige handelingen worden zo eigen, maar als een stagiair daar dan een vraag over stelt, houd dat me scherp. En nieuwsgierig, want misschien kan het ook wel anders."
"Een verre reis! Ik heb al zoveel landen gezien: Argentinië, Columbia zelfs 2 keer, Taiwan, Rusland. En ik ben pas terug uit Brazilië. Samen met een vriendin, met wie ik de opleiding deed en nu ook werk, ben ik wezen backpacken. We hebben 30.000 km in 4 weken afgelegd. Ik moet er nog van bijkomen. Maar als ik daar ben, wil ik ook alles zien en doen. We zijn door de Amazone gebaggerd, maar hebben ook een helikoptertour gedaan over Rio. Ik houd van uitersten. En ben niet snel bang, alleen voor slangen, maar die ben ik gelukkig niet tegengekomen in de jungle."
"Ik vind het heel bewonderingswaardig als mensen van een idee echt iets kunnen maken. Bijvoorbeeld een kast of een tafel. De ideeën heb ik wel, alleen niet de handigheid. Ik heb wel een naaicursus gedaan, maar ik kwam nog niet verder dan een etui. Bovendien was het resultaat discutabel. Ontmoedigend, want het kostte me ontzettend veel tijd én naalden in mijn vingers. Maar ik heb het nog niet opgegeven. Ik ben net verhuisd en mijn naaimachine krijgt ook hier weer een plek."