Maandagochtend. Nieuwe week, nieuwe kansen. Ik start deze week met een dagdienst. De indeling wordt geopend: ik zie dat er een opname is aangekondigd, en dat ik vandaag voor dit patiëntje zal zorgen. Om half 8 loop ik de afdeling op en controleer ik of alles klaar staat voor de opname van deze prematuur geboren baby.

Niet veel later komt de arts met de transportcouveuse de afdeling opgelopen. Ik feliciteer vader met de geboorte van zijn zoon. Ondertussen vertelt de arts hoe de start van dit kleine jongetje was. Hierna is het tijd om hem over te tillen in zijn couveuse, en aan te sluiten aan alle apparatuur. Vader vertelt trots dat ze gekozen hebben voor de naam Teun. Teun blijkt precies een kilo te wegen. Die mijlpaal heeft hij alvast binnen, een keurig gewicht voor de zwangerschapstermijn waarin hij geboren is. Hij ademt met ademhalingsondersteuning dapper zelf, maar dit kost nog wel moeite. Hij kreunt en heeft zuurstofbehoefte. Ik leg hem op zijn buik zodat het voor hem makkelijker is om te ademen.

Ondertussen leg ik de vader van alles uit. Ouders waren al een beetje voorbereid op de opname (moeder was al langere tijd opgenomen met gebroken vliezen), maar toch overvalt de situatie vader. Bij elke piepje zie ik hem geschrokken opkijken. Als ik hem zijn handen op zijn zoon laat leggen zie ik langzaamaan dat hij ontspant. Ondertussen is ook moeder onderweg naar de afdeling.

Maar dan staan we voor een keuze. Teun komt in aanmerking voor het toedienen van surfactant. Een stofje wat normaal gezien door de longen wordt aangemaakt. Maar door zijn vroeggeboorte zijn de longen nog onrijp en is er onvoldoende aanmaak. Ik bespreek met de arts dat ik Teun eigenlijk eerst bij zijn moeder wil neerleggen. Na de geboorte is hij direct meegenomen. Moeder heeft hem nog amper gezien en heeft Teun ook niet vast kunnen houden. We spreken af dat Teun, als de monitor waarden goed blijven, een uur bij zijn moeder mag liggen. Ondertussen worden alle spullen voor het toedienen van de surfactant al wel klaargezet.

Ik scherm de ruimte om de couveuse af zodat ouders iets meer privacy hebben en leg Teun huid op huid bij zijn moeder. Nog geen half uur later heb ik de zuurstof flink kunnen afbouwen. Het dure flesje surfactant gaat de kast weer in, want huid op huid bij een van zijn ouders is voor Teun op dit moment het krachtigste medicijn.

Nicky is een gedreven intensive care neonatologie verpleegkundige. Dagelijks zorgt zij samen met haar collega’s in Amsterdam UMC voor de allerkleinste en meest kwetsbare patiëntjes. Nieuwsgierig? Op het Instagram account @babiesaandeamstel geeft zij, samen met haar collega’s, een kijkje achter de deuren van hun mooie maar ook indrukwekkende afdeling.
Heeft deze blog jou geïnspireerd en wil jij ook werken op de IC-neonatologie afdeling? Bekijk dan snel hier onze vacatures!